جاویدان ایران

بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار        خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

صوفی از صومعه گو خیمه بزن بر گلزار       که نه وقتست که در خانه بخفتی بیکار

بلبلان وقت گل آمد که بنالند از شوق     نه کم از بلبل مستی تو، بنال ای هشیار

آفرینش همه تنبیه خداوند دلست       دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار

این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود        هر که فکرت نکند نقش بود بر دیوار

کوه و دریا و درختان همه در تسبیح‌اند          نه همه مستمعی فهم کنند این اسرار

خبرت هست که مرغان سحر می‌گویند          آخر ای خفته سر از خواب جهالت بردار

هر که امروز نبیند اثر قدرت او            غالب آنست که فرداش نبیند دیدار

نیک بسیار بگفتیم درین باب سخن          و اندکی بیش نگفتیم هنوز از بسیار

تا قیامت سخن اندر کرم و رحمت او         همه گویند و یکی گفته نیاید ز هزار

آن که باشد که نبندد کمر طاعت او          جای آنست که کافر بگشاید زنار

نعمتت بار خدایا ز عدد بیرونست          شکر انعام تو هرگز نکند شکرگزار

این همه پرده که بر کرده ی ما می‌پوشی           گر به تقصیر بگیری نگذاری دیار

ناامید از در لطف تو کجا شاید رفت؟           تاب قهر تو نیاریم خدایا زنهار

فعلهایی که ز ما دیدی و نپسندیدی         به خداوندی خود پرده بپوش ای ستار

سعدیا راست روان گوی سعادت بردند         راستی کن که به منزل نرود کج رفتار

حبذا عمر گرانمایه که در لغو برفت         یارب از هر چه خطا رفت هزار استغفار